Ο άνθρωπος-βρέφος έχει καταλάβει τα πάντα, αναπαράγεται με ταχύτητα πρωτόγνωρη, εξαπλώνεται, εκπλήσσοντας με την ανθεκτικότητα και την προσαρμοστικότητα του. Παράφρων, αγενής, αλαζών, θηρίο επιθετικό, πονηρό, θρασύ, με χαίτη σαρκώδη, ανεμίζουσα σαν σημαία, εξουσιάζει.
Τα βρέφη του Γιάννη Πάσχου, όπως αναφέρεται και πιο πάνω θα τα συναντήσουμε παντού. Έχουν την μορφή του πατέρα, του εκπαιδευτικού, του στρατηγού, του άρχοντα, του δημάρχου, του ρασοφόρου. Στιγματίζουν την οικογενειακή και κοινωνική ζωή και μια σειρά εκφάνσεις της, όπως το σχολείο, την οικογένεια, το στρατόπεδο, το δικαστήριο, την εκκλησία, το πανεπιστήμιο, το νοσοκομείο.
Το νέο βιβλίο του συγγραφέα με τον ευφάνταστο και άκρως επιτυχημένο τίτλο Φοβού τα βρέφη, είναι ένα φιλόδοξο βιβλίο, που ενσωματώνει ποικίλες επιρροές από Όργουελ, Κάφκα, Χάξλευ και φλερτάρει έντονα με υπερρεαλιστικές τάσεις και στοιχεία μαγικού ρεαλισμού. Ολιγοσέλιδο, απαιτητικό και απόλυτα επίκαιρο, το βιβλίο διαβάζεται και ως μια δυστοπική παραβολή των κοινωνιών που μας περιβάλλουν και στις οποίες ζούμε και αναπνέουμε. Στα συν η επιστροφή του Δον Ντομίνγκο στο τελευταίο αφήγημα, του ήρωα του προηγούμενου βιβλίου του Πάσχου, που όπως το Φοβού τα βρέφη, ξεπερνάνε τα όρια της ελληνικής λογοτεχνικής πραγματικότητας. Εξαιρετικό!
Εκδόσεις: Περισπωμένη, 2020
