«Η ζωή αυτή του φαινότανε κακιά, βαρετή. Η σκέψη του δε σταματούσε σε τίποτα καλό. Όλα τριγύρω του τα έβλεπε κλειστά, άγρια, έρημα, και έτσι του φάνηκε σα να βρισκότανε φυλακισμένη η ψυχή του μέσα σ’ αυτά.
Χωρίς να θέλει, έπεσε σε μια πλατεία που ήτανε γεμάτη από ανθρώπους καλοφορεμένους, που τους έιχε βγάλει η ωραία μέρα έξω, στον ήλιο. Γυναίκες χαρωπές, άνδρες γελαστοί, νέοι με το χαμόγελο, με την ελπίδα στα μάτια και νέες με τον έρωτα να κρυφοκοιτάζει σε κάθε ματιά τους.
Κι εγώ; ρώτησε αυτός.
Και μετά σε κείνο το πλήθος των ευτυχισμένων του φάνηκε αυτός να είναι σα σημάδι σκοτεινό μέσα στη χαρά, στον πλούτο, σαν ένα κομμάτι της δυστυχίας, της φτώχειας, που το κύλησε ίσαμε κει ο άνεμος.»
Εκδόσεις: Στάχυ, 2001
humantrafffic.wordpress.com 