ΣΕ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΕΡΗΜΟ ΚΑΙ ΕΡΕΙΠΩΜΕΝΟ, ζούσε μια χοντρή, βαριά σιωπή· τόσο χοντρή που ‘χε βουλιάξει όλα τα πατώματα και τόσο σιωπηλή που όποιος έμπαινε εκεί δεν άκουγε ούτε τη βουή αίματος στις φλέβες του.
Και ξαφνικά, μια μέρα, η σιωπή τραγούδησε. Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο· ο έρωτας τα πάντα κατορθώνει, και η σιωπή, για την οποία σας μιλώ, αγάπησε τρελά ένα σαράκι, που λίγο λίγο, από μέσα τρώγοντας την, αδιάκοπα αδειάζοντας την, ανάλαφρο την έκανε του έρωτα δοχείο, του τραγουδιού του ηχείο.
«Τότε που η Σιωπή Τραγούδησε και Άλλα Ασήμαντα Περιστατικά»
Εκδόσεις: Νεφέλη, 2000
humantrafffic.wordpress.com 